سود فراوان بارهای انباری در انحصار شرکت‌ها
احمد رضوی نیک در گفتگو با فولادبان مطرح کرد: طبق آمار، کشور ایران در سال به ۲۸ میلیون تن ورق، نیاز مبرم دارد؛ در حالی که تولید انواع این محصول به حدود ۱۰.۵ تا ۱۱.۵ میلیون تن میرسد. البته تولیدکنندگان مدعی هستند تولید ورق ۱۰ میلیون تن بوده و یک میلیون تن آن را جزو بارهای غیرقابل عرضه محسوب می‌کنند. در واقع این میزان ورق را با عناوین مختلفی اعم از بارهای انباری، بارهای درجه دو و… مطرح کرده تا میزان فروش این محصول در انحصار و در اختیار فروش خود شرکت‌ها قرار بگیرد.
وی با اشاره به سود سرشاری که در بارهای انباری نهفته است، گفت: محصولات انباری، بارهایی هستند که به صورت درجه یک تولید شده و با مازاد بر تولید، داخل انبارها نگهداری می‌شود که به آن بار انباری می‌گویند.
فعال صنعت فولاد اظهار داشت: حدود ۴۰ سال پیش، ظرفیت تولید فولاد در بخش مقاطع طویل ۸۰۰ هزار تن بود و شرکت فولاد مبارکه با ۳.۵ میلیون تن ظرفیت در حال تولید بود. امروزه بخش خصوصی ۸۰۰ هزار تن را به محدوده ۳۴ تا ۳۵ میلیون تن با مازاد تولید رسانده و با حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد ظرفیت خود فعالیت می‌کنند. از سوی دیگر، میزان ظرفیت تولید فولاد مبارکه به کمک سایر شرکت‌ها، به ۱۰ میلیون تن رسیده است.
به گفته رضوی نیک، اصلاح کمبود ورق در کشور ۶ ماهه قابل حل شدن است؛ به گونه‌ای که می‌توانیم از ظرفیت‌های خالی در واحدهای نوردی میلگرد و مقاطع طویل برای تولید ورق‌های کم عرض استفاده کنیم تا نیاز تمام خطوط لوله و پروفیل کشور رفع شود.
وی تصریح کرد: در واقع واحدهای نوردی مقاطع طویل ۳۴ میلیون تن ظرفیت دارند که در بهترین شرایط، حدود ۱۵ تا ۱۸ میلیون تن تولید خواهند کرد؛ یعنی نیمی از ظرفیت آنها خالی است و با صدور مجوز، می‌توان به راه‌اندازی این خطوط کمک کرد. ضمن اینکه هزینه تعمیرات ناچیز بوده و زمان تولید نیز تا حدودی کم است.
فعال فولادی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین در عرض ۶ ماه می‌توان در واحدهای نوردی نیمه تعطیل و تعطیل که ظرفیت تولید میلگرد ندارند، حدود ۷ میلیون تن ورق کم عرض برای پروفیل سازی، لوازم خانگی و سندیکای لوله و پروفیل تولید کرد که در نتیجه، حباب قیمتی آن از بین خواهد رفت.
